Nie potrafią żyć własnym życiem, w oderwaniu od nałogu bliskiego człowieka. Niemożliwe wydaje się odejście. Trudne dalsze wspólne życie.

Psychologowie nazwali ten stan współuzależnieniem. Nie jest to choroba, a proces, w który niepostrzeżenie wchodzi członek rodziny osoby uzależnionej. Sam pozostaje w toksycznej relacji, a dodatkowo nierzadko – nieświadomie – podtrzymuje picie drugiej osoby.

Współuzależnienie nie musi trwać wiecznie.
Z pomocą specjalisty można zmienić swoje funkcjonowanie i myślenie, poradzić sobie z trudnymi stanami emocjonalnymi. Jest możliwe nabranie dystansu i nauczenie sposobów radzenia sobie z uzależnieniem bliskiej osoby. Można odważyć się rozważać myślenie i decyzję „co dalej z moim życiem”.