Charakterystyczne objawy depresyjne, to obniżony nastrój oraz utrata zainteresowań lub odczuwania przyjemności. Obniżony nastrój może przybierać różne formy. Chorzy przeżywają smutek, zniechęcenie, zobojętnienie lub rozdrażnienie, rozpacz. Dojmujące jest poczucie braku wyjścia i utraty nadziei.
 

Zaburzeniom depresyjnym mogą towarzyszyć następujące objawy:
- zaburzenia rytmu dobowego (nadmierna senność lub bezsenność, wszelkie postaci zaburzeń snu)
- poczucie winy i utrata zaufania do siebie
- zmęczenie, utrata energii lub obniżenie libido
- zaburzenia napędu i aktywności psychoruchowej (brak energii lub nadmierne pobudzenie ruchów lub mowy)
- zaburzone łaknienie
- samobójcze myśli i działania
- zaburzone procesy poznawcze (kłopoty z myśleniem, pamięcią, koncentracją).

Depresja może przybierać również postać ukrytą, maskowaną innymi zaburzeniami. Chory zwykle nie odczuwa dyskomfortu z powodu obniżonego nastroju. Na plan pierwszy wysuwają się objawy psychosomatyczne lub lękowe.
Najczęściej odczuwane zaburzenia somatyczne, to bóle, nerwobóle, bóle w okolicy klatki piersiowej, zaburzenia żołądkowe, spadek libido i inne.
Pojawiające się zaburzenia lękowe przeżywane są w różnym nasileniu, od stanu niepokoju do uczucia paniki. Łącznie z tak zwanym. "trwożliwym oczekiwaniem" na coś nieuniknionego, przerażającego.

Zwykle osoby doświadczające powyższych objawów odwiedzają różnych specjalistów, martwiąc się o swój stan zdrowia, poszukując potwierdzenia chorób somatycznych. Po wykonaniu serii badań często okazuje się, że stan zdrowia fizycznego nie budzi zastrzeżeń. Dobra diagnoza specjalistyczna pozwala zatem wykluczyć podłoże somatyczne, dając sugestię komponenty psychologicznej. Charakterystyczne w tej postaci zaburzeń depresyjnych jest to, że określone objawy lękowe czy też somatyczne ustępują po podaniu leków antydepresyjnych. Wcześniej, leczone w inny sposób, nie poddawały się farmakoterapii.
 
Jako jedną z przyczyn depresji podaje się wieloletnie zażywanie leków na nadciśnienie, sterydów. Występuje ona przy różnych chorobach psychicznych, neurologicznych, metabolicznych, układu krążenia, zaburzeń hormonalnych, towarzyszy anoreksji i bulimii. Niektóre grupy osób cechuje podwyższone ryzyko wystąpienia depresji, na przykład osoby świeżo po porodzie lub po udarze, cierpiące na chorobę Parkinsona lub stwardnienie rozsiane.

Depresja jest często spotykaną chorobą i możliwe jest jej skuteczne wyleczenie.

W leczeniu depresji stosuje się połączenie farmakoterapii z psychoterapią. Jest to najskuteczniejsza kombinacja oddziaływań terapeutycznych na chorego. Farmakoterapia daje poprawę nastroju, obniża lęki, dzięki niej ustępuje bezsenność. Usuwa objawy choroby. Psychoterapia pomaga usunąć psychologiczne przyczyny depresji, zarówno w obrębie sfery emocjonalnej, wolicjonalnej, poznawczej, jak i społecznej. Daje długotrwałe efekty poprawy. Działa zatem na przyczynę choroby, pomaga zapobiegać powrotowi stanów depresyjnych.

Depresja to podstępna choroba. Trzeba pamiętać, że nie leczona przybiera postać przewlekłą, z określonymi fazami pojawiających się objawów. Chory przechodzi długie okresy obniżonego nastroju oraz  chwilowe przerwy w nich, podczas których odczuwa poprawę i złudne poczucie dobrego stanu.
 

Często pacjenci mówią: "Moje życie jest bez sensu, ja nie widzę w nim przyszłości"
 
To tylko po części prawda. Dopóki człowiek nie będzie szczęśliwy, nie odnajdzie sensu życia. Ludziom w depresji brakuje chęci i smaku życia. A sens życia pojawia się jako konsekwencja poprawy nastroju.