Picie bliskiej osoby powoduje często poczucie bezradności i bezsilności. Każdy, kto próbował powstrzymać alkoholika przed sięgnięciem po kolejny kieliszek, wie jak trudne i najczęściej bezowocne są to działania.

Zakazywanie, proszenie, grożenie. Chowanie, wylewanie alkoholu. Kontrolowanie trzeźwości, wyszukiwanie skrytek z alkoholem, przejmowanie pieniędzy. Czasem wspólne picie, z nadzieją, że w ten sposób zatrzymamy alkoholika w domu, bo wtedy mniej wypije. Prędzej, czy później, okazuje się, jak nieskuteczne są te sposoby. A wtedy  – w najlepszym razie – zaczyna się rozgrywać swoista zabawa w ciuciubabkę: kto kogo przechytrzy, kto okaże się sprytniejszy. Pojawiają się groźby i szantaże emocjonalne – z obu stron. Awantury, kłótnie, wyzwiska. Trwa walka. Ze strony alkoholika o utrzymanie status quo. Ze strony jego bliskich o ratowanie rodziny oraz jego samego.

Jak przerwać błędne koło

Warto zwrócić się o pomoc do specjalisty w tej dziedzinie, porozmawiać z terapeutą uzależnień, poszukać grupy wsparcia dla rodzin osób pijących (współuzależnionych). Trzeba pamiętać, że uzależnienie od alkoholu jest chorobą, a zrozumienie i zaakceptowanie tego faktu zarówno przez alkoholika jak i jego rodzinę, jest pomocne w rozpoczęciu procesu zdrowienia.

Interwencja, czyli jak zmotywować do decyzji

Metoda interwencji w chorobie alkoholowej zakłada całościowe konfrontowanie osoby uzależnionej z konsekwencjami, jakie niesie picie – w różnych obszarach i aspektach jej życia. Pozwala na pokazanie możliwości rozwiązań tej sytuacji – zarówno pozytywnych, jak i negatywnych. Motywuje alkoholika do podjęcia decyzji o zaprzestaniu picia i realizacji terapii, poprzez pokazywanie alternatyw oraz udzielenie wsparcia. Równocześnie konfrontuje z konsekwencjami, jakie alkoholik poniesie w przypadku kontynuacji picia w życiu rodzinnym, zawodowym, w obszarze prawnym, finansowym, społecznym.

Kto weźmie udział w interwencji

W interwencji biorą udział ważne, znaczące dla alkoholika osoby, pod kierunkiem i ze wsparciem specjalisty. To od nich alkoholik otrzymuje informacje, jak widziana jest jego choroba i życie, z jakimi konsekwencjami aktualnie się mierzy, a jakich będzie doświadczał w przyszłości. Bardzo ważne jest osobiste przekonanie każdego z uczestników o słuszności i skuteczności podejmowanej interwencji.
Ważne jest to, aby taką interwencję dobrze przygotować i przeprowadzić. Dlatego też potrzebna jest wcześniejsza konsultacja z terapeutą, ustalenie faktów i priorytetów, opracowanie scenariusza spotkania, przećwiczenie całej interwencji. Dopiero wtedy można zaprosić na spotkanie najważniejszego jego uczestnika.

Dlaczego ważny jest udział specjalisty?

Uczestnicy interwencji są związani osobiście z uzależnionym. Ich relacje naładowane są często ogromnymi emocjami. Trudno zachować spokój i dystans w rozmowie, od której oczekuje się uzyskania niespełnialnych do tej pory efektów.
Alkoholik może zaprzeczać, manipulować, próbować wywoływać poczucie winy i zrzucać odpowiedzialność za swoje picie na innych. Mechanizmy te są charakterystyczne dla choroby alkoholowej. A przez to często wykorzystywane przez uzależnionego do odwrócenia uwagi od problemu picia. Rodzina na co dzień słyszy jego argumenty i nie potrafi ich racjonalnie przeformułować i zbić, tak, aby odebrać alkoholikowi komfort picia i doprowadzić do jego trzeźwości.
Terapeuta, będący osobą z zewnątrz, nie zaangażowaną emocjonalnie, a tym samym nie uwikłaną w rozgrywki  i układy rodzinne, może obiektywnie popatrzeć na całość sytuacji, nadać właściwy przebieg interwencji, podpowiedzieć skuteczne rozwiązania.

Podsumowanie interwencji

Ważne jest, aby terapeuta mógł po przeprowadzonej interwencji ponownie spotkać się z jej uczestnikami. To odpowiedni czas na odreagowanie emocji, rozwianie wątpliwości, udzielenie odpowiedzi na pojawiające się kolejne pytania.

Czego można spodziewać się po interwencji

Rezultatem interwencji jest zmiana w postawie i zachowaniu osoby uzależnionej i jej rodziny, a skuteczność zależy od wszystkich jej uczestników.
W wyniku interwencji można spodziewać się, że alkoholik podejmie decyzję o utrzymywaniu abstynencji i rozpoczęciu terapii, a rodzina będzie go wspierać w tym.
Czasem może zdarzyć się również, że osoba uzależniona odmówi podjęcia terapii lub po jej rozpoczęciu przerwie abstynencję. Alkoholik uczestniczący w interwencji, nawet, jeśli wraca do picia, zmienia swój stosunek do niego, traci komfort picia. Pojawiają się wątpliwości, trudno jest zaprzeczać chorobie i problemowi, picie przestaje być przyjemne, staje się źródłem niewygody psychicznej. Aby chciał się leczyć, musi zobaczyć i odczuć wyraźne konsekwencje  poniesione przez picie. Konfrontowanie uzależnionego ze skutkami nałogu, pomaga nasilić kryzys, a tym samym doprowadza do podjęcia decyzji o zmianie.

Dla alkoholika, to decyzja o podjęciu leczenia i uczeniu się trzeźwego życia.
Raz przygotowana i przeprowadzona interwencja powoduje przede wszystkim zmiany w jej uczestnikach – stają się dla siebie źródłem wsparcia w sytuacji picia bliskiej osoby, ale także w innych trudnych wydarzeniach. Rodzina dowiaduje się czym jest uzależnienie, jakie są mechanizmy kierujące funkcjonowaniem osoby uzależnionej, pozbywa się poczucia, że uzależnienie może być winą kogoś z nich. Interwencja daje wiedzę o tym, jak zachowywać się, aby nie wspierać alkoholika w piciu, a przeciwnie, powodować odczuwanie przez niego dyskomfortu. Co więcej, podczas spotkania rodzina uczy się, jak w praktyce wykorzystać tą wiedzę.
 

Dla kogo jest interwencja, czyli, czy pomaga wyłącznie alkoholikom

Proponowana interwencja kryzysowa może być podejmowana wobec osób uzależnionych od różnych substancji psychoaktywnych (alkohol, narkotyki, leki) oraz podejmujących inne zachowania kompulsywne (patologiczny hazard, uzależnienie od internetu i gier, zakupoholizm, erotomania i inne).
Osoba, wobec której ma być podjęta interwencja,  nie musi mieć postawionej diagnozy uzależnienia.